Вечером 15 марта на 68-м году жизни не стало Владимира Зайченко. За неделю до случившегося он попал в реанимацию с коронавирусом. Об этом написал на своей странице в Facebook Юрий Нестеренко.
Кто такой Владимир Зайченко?
Владимир «ЗВ» Зайченко – музыкант, звукорежиссер, продюсер. Родился 9 января в Челябинске. Окончил Белорусский государственный институт народного хозяйства (БГИНХ) и среднюю музыкальную школу по классу фортепиано.
С конца 70-х годов начал выступать в составе школьного ансамбля, затем играл в одном из коллективов своего института, а также в группе ZPG. Работал в составе групп «Модуль» Олега Спицына (1986 г.) и «Князь Мышкин» Леонида Нарушевича (1993 г.).
В 1987 году Зайченко был выбран президентом «Минского рок-клуба». Он оставался на этой должности более двадцати лет.
Владимир Зайченко – инициатор и организатор фестивалей «День рождения Ричи Блэкмора» и «День рождения Джими Хендрикса», автор и ведущий телевизионной программы «Рок-архив» (1992-1993), участник различных минских рок-фестивалей.
Основное место работы Владимира – киностудия «Беларусьфильм», где он был режиссером-оператором высшей категории. В частности, по основной профессии ему неоднократно приходилось снимать видеоклипы белорусским группам и исполнителям.
Вот что написал о нем Юрий Нестеренко
«Сёння ўвечары не стала Валодзі Зайчанкі. На 68-м годзе жыцця спыніўся зямны шлях сапраўднага рокера. На мінулым тыдні патрапіў у рэанімацыю з кавідам.
Хто-небудзь ды памятае яго аўтарскую перадачу “Рок-архіў” на БТ пачатку 1990-х. І дзясяткі фестываляў у 1990-х і 2000-х – “Дзень народзінаў Рычы Блэкмара”, Hello, Jimi (памяці Хендрыкса). Таксама Валодзя прымаў непасрэдны ўдзел у арганізацыі “Рок-Рынга” на пачатку 1990-х і легендарнага рок-фэста “Сустрэчы на Доўгім Бродзе” у ДК Трактарнага напрыканцы 1980-х. Менавіта тады (у 1988 годзе) Уладзімір Зайчанка стаў прэзідэнтам “Мінскага Рок-клуба”, змяніўшы Анатоля Мяльгуя (які быў адзін з арганізатараў і першым кіраўніком з 1985-га па 1988-ы, выдатны журналіст і музычны крытык, светлай душы чалавек).
На жаль, сыходзяць нашы рок-легенды. Вечная памяць...»
«P. S. На правым здымку ўнізе два прэзідэнты “Рок-клуба” патрапілі ў кадр разам у музеі Багдановіча. На правым здымку ўверсе – пасля выдатнага канцэрта ў гонар 80-годдзя Джона Ленана ў Re:Public (Валодзя Зайчанка далучыўся ў якасці відэааператара, хоць і пачуваўся не дужа добра). Здымак зроблены на камеру Андрэя Плясанава, аўтара і выканаўцы, вядомага яшчэ з 1960-х, пазней лідара гурта P.L.A.N. На вялікі жаль, Андрэя таксама ўжо няма з намі з нагоды той самай жудаснай хваробы. Вечная памяць...»
А вот что написал музыкант Пит Павлов
Посвятил пост Владимиру Зайченко и музыкант Пит Павлов.
«Валодзя Зайчанка памёр. Я памятаю, як упершыню ўбачыў вельмі энергічнага, усьмешлівага, пры гэтым вельмі буйнога памеру чалавека. Валодзя паводзіў сабе адразу як стары добры сябра. Ён усіх рок-музыкаў лічыў сваёй сям’ёй. Ён рабіў фэсты, канцэрты, ладзіў паседжаньні рок-клюбу. Усю гэтую анархічную тусоўку немагчыма было ўтаймаваць, нашыя паседжаньні выглядалі як паседжаньні запарожскіх казакоў. Але ж менавіта там мы ўсе перазнаёміліся і сябруем дагэтуль.
Валодзя вымаўляў прозвішча гітарыста з Дзіп Папл не так, як мы ўсе, а праз мяккае “Е”. Блекмар. Гэта сталася прычынай вялікай колькасьці жартаў і кпінаў, якія Заяц прымаў з усьмешкай. Я памятаю, як ён запрасіў мой гурт “Полтэргейст” здымацца ў фільме вядомага савецкага рэжысёра. Там, на пляцоўцы, дапамагаў з гукам і адстойваў нашыя фінансавыя інтарэсы. Воўка Кліотт, наш гітарыст, вырашыў, што мы маем аддзячыць Валодзю, і вечарына ператварылася ў сапраўдную оргію з групіс, якую Валодзя ўзгадваў да канца жыцця.
Калі я ўжо граў у “Мроі”, я прыцягнуў хлопцаў на чарговы фэст, прысьвечаны нараджэньню Блэкмара. Мы згралі дзве песьні Спэйс Тракін і адну са сваіх толькі напісаных. Памятаю, што Валодзя быў моцна ўражаны і адразу ж запрасіў мяне да ўдзелу ў запісе свайго чарговага альбому. Зайчанка ўвесь час запісваў рок-альбомы. Ня ведаю, што з гэтага выдадзена, але ж на момант знаёмства, калі ў самых тытулаваных было па 1-2 альбомы, Зайчанка запісаў пад 50 альбомаў, і гэтая лічба ўвесь час толькі нарастала. Хіба ўсё немагчыма расказаць, а месца, дзе гэта можа прагучаць, я зараз і ўявіць не магу. Таму развітаюсь з Зайчанкам тут. Бывай, дружа!»
Перепечатка материалов CityDog.by возможна только с письменного разрешения редакции. Подробности здесь.
Фото: facebook.com.
