Достопримечательности спальных районов: «Сохранились просто чудом»

Адрес: ул. Казинца, 54

Как проехать: автобус 40 (из Кунцевщины, мимо пл. Независимости); троллейбусы 19 (из Серебрянки, мимо пл. Ванеева), 27 (с ДС «Дружная»); маршрутное такси 1076 (из Зеленого Луга по проспекту Независимости).

Что вас ждет: Белая дача – интересное сооружение на холме, возле которого приятно погулять. Рядом с дачей можно валяться на травке или кормить лебедей, живущих на водохранилище, а можно позаглядывать в окна: внутри любопытные остатки былой активности.

Где перекусить: На ул. Казинца, 2 можно плотно пообедать в кафе «Хуторок». У кафе отличная летняя терраса, днем совершенно пустая. В воскресенье с 13.00 до 18.00 в кафе время бранча – родителей кормят по специальному меню, а детей развлекают. В любое другое время уха «Царская» обойдется вам в 55 000 руб., греческий салат стоит 65 000 руб., теплый салат по-итальянски – 80 000 руб., свинина «А-ля Хуторок» – 120 000 руб., драники с грибами – 80 000 руб.

Цімох Акудовіч: «Да нядаўняга часу існавала такая паўлегенда, што быў нейкі памешчык Курас, які заснаваў вёску Курасоўшчына і нібыта пабудаваў сабе ў канцы XIX стагоддзя гэты палац маленькі. Адносна нядаўна з’явілася версія, што яе пабудаваў начальнік Лібава-Роменскай чыгункі Мікалай Ададураў, нібыта ў канцы XIX стагоддзя ён сабе тут цэлую вёсачку пабудаваў і гэты палацык таксама. А цяпер ёсць версія трэцяя, што гэты палац пабудаваў навуковец, прыродазнаўца, біёлаг Рогаў. Нібыта ён заклаў парк, даследчую базу і гэты палацык, і ўжо не ў канцы XIX, а ў пачатку ХХ стагоддзя. Бо па пэўных мапах ХХ ст. стагоддзя бачна, што гэтая тэрыторыя належала менавіта Рогаву. Але канкрэтных дакументаў няма: хто, калі, чаму ў такім стылі, чаму белая…

У пачатку 90-х там пасялілі цэнтр фальклору, пэўны час нават рыцарскі клуб засядаў. Але цяпер пакуль зноўку ціха. Пасля вайны недзе паўгода там жыў вядомы мастак Вітольд Бялыніцкі-Біруля, падчас вайны нямецкія начальнікі засядалі. Лічылася, што там адпачывалі кіраўнікі БССР, але дакладна гэтага ніхто не даследаваў. Дача на ўзвышшы, вакол невялікі парк, месца цікавае, і можна спадзявацца, што з яго яшчэ што-небудзь выйдзе».

Курганы, микрорайон Юго-Запад

Адрес: пр. Любимова, 26 к.1

Как проехать: троллейбусы 32 (от ст.м. Петровщина), 53 (из Зеленого Луга мимо пл. Бангалор), 63, 64 (с ДС «Дружная»); маршрутное такси 1280 (от проспекта Независимости).

Что вас ждет: Курган высотой метра в четыре – лучшее подтверждение того, что и в IX-XII веках Юго-Запад и Малиновка тоже были спальными районами. Зимой курган явно активно используется в качестве горки для катания (а если вы сами съезжали с него на пятой точке хотя бы раз, то теперь знаете, на чем сидели). Летом поблизости тоже действует милая детская площадка, так что для недалекой прогулки с семьей место подходит отлично. С самого Кургана открывается неплохой вид на близлежащую городскую жизнь.

Где перекусить: Курган находится прямо возле универсама «У Кургана». В последнем есть кафе «У гаспадыні», в которое можно и не попасть, потому что там часто проходят свадьбы или корпоративы. В полуметре от кафе кулинария, где за 5 650 руб. можно съесть овощную мини-пиццу, а за 4 650 руб. – сосиску в тесте. 

Цімох Акудовіч: «Курган у гэтым раёне не адзін, проста гэты найвышэйшы. У некаторых даведніках пішуць, што гэта курганы часоў Кіеўскай Русі. На некаторых з іх праводзілі раскопкі, яшчэ калі Мінск туды не дайшоў. Знаходзілі і зброю, і нейкія абгарэлыя рэчы, то бок відавочна, што побач там было паселішча. Было б цікава рэканструяваць паселішча тых часоў на гэтым месцы. Магчыма, там пахаваныя нейкія воіны, якія жылі яшчэ ў тым старадаўнім Менску, што у Строчыцах, дзе гарадзішча. Пра гэтыя курганы мала хто ведае, бо іх асабліва не пакажаш. Калі экскурсаводы едуць на брэсцкую трасу, то, праязджаючы па той вуліцы, паказваюць вялікі курган. Але што з гэтым рабіць – няясна, і так добра, што яго не зрылі, калі будаваўся жылы раён. Бо курганоў было значна больш, ад Мінска да Заслаўя. Гэты захаваўся проста цудам. Добра было б паставіць хоць якія таблічкі на тых месцах ці помнічак воіну, напрыклад».

Крыница у храма Покрова Пресвятой Богородицы, Веснянка

Адрес: пр. Победителей, 82

Как проехать: автобусы 1 (с ул. Кирова), 44, 136 (с ДС «Карастояновой»), 91 (с автовокзала Московский); троллейбусы 10 (с ДС «Семашко»), 28 (из Зеленого Луга).

Что вас ждет: Сам храм – новострой, а вот крыница на этом самом месте бьет уже пять веков. Вода действительно вкусная, вокруг симпатичный парк. Очень много велосипедистов и молодоженов, иногда к источнику буквально не пробиться. Не поленитесь прогуляться по парку: в нем хаотично разбросаны валуны, которые тоже могут представлять собой историческую ценность.

Где перекусить: Совсем рядом заправка United company с кафе Salad drive. Там можно выпить молочный коктейль (много-много разных и все за 32 000 руб.) и перекусить (пирожок с сыром и курицей – 9 500 руб., пирожок с капустой и грибами – 7 500 руб., чиабатта с салями или шинкой – 20 000 руб.).

Цімох Акудовіч: «Вядома, што ў пачатку XVII ст. на гэтым месцы з’явілася ікона Божай маці, і нібыта гэтае з’яўленне звязана з цудадзейнай крыніцай. З таго часу сюды пачалі прыходзіць паломнікі з Мінска, бо тады Мінск там яшчэ блізка не быў. На гэтым месцы пабудавалі драўляную цэркаўку, пасля яна стала ўніяцкай, а ў XIX стагоддзі – зноў праваслаўнай, і яе сур’ёзна перабудавалі. У XX ст. царкву разбурылі, і доўгі час тут быў проста парк, вельмі запушчаны. Толькі ў 90-х зноў пабудавалі царкву, амаль на тым жа месцы. Крыніца была там усе гэтыя гады, яе хацелі засыпаць, але пакінулі некранутай.

Побач ляжаць цікавыя камяні, з незвычайнымі хвалепадобнымі арнаментамі. Ніхто не ведае, што за камяні, незразумела, чалавек гэта зрабіў ці сама прырода».

Водонапорная башня, район аэропорта Минск-1

Адрес: ул. Автодоровская, 3

Как проехать: автобусы 84, 84д (из Слепянки или от АВ «Восточный»), 107 (из Кунцевщины), 124 (из Лошицы или от ст.м. «Пушкинская»). Если вам не лень прогуляться, можете доехать до конечной «сотки» и пройти направо по ул. Аэродромной, башню нельзя не заметить.

Что вас ждет: Водонапорную башню видели, наверное, все. Вблизи она выглядит даже более внушительно, чем издалека. Говорят, это самое старое сохранившееся в Минске инженерное сооружение. Строение обнесено забором, но его можно легко обойти. Со стороны же ул. Автодоровской, 3а (с другой стороны моста) никакого забора нет и в помине. Около башни могут тусоваться сомнительные личности, но в диалоги они не вступают. Еще интересней становится, если пройти под мостом на другую сторону улицы. Там находятся старые корпуса железнодорожной больницы, сейчас отделение сестринского ухода 11-й городской клинической больницы. Все строения стоят здесь либо с конца XIX, либо с начала XX века (первые упоминания о башне, например, относятся к 1910 году, но точный год постройки не известен). Недавно отреставрированный корпус больницы однозначно стоит того, чтобы увидеть его вживую.

Где перекусить: Недалеко от башни, на ул. Чкалова, 35/1, находится кафе «Древняя легенда». Можно посидеть внутри, взять пиццу или суши с собой, если вы на машине – в кафе работает «Легенда-драйв». Пиццы – от 34 700 руб. («Маргарита») до 85 500 руб. («Сытная»), есть буритос с курицей (46 700 руб), свининой (49 150 руб.) и говядиной (53 650 руб.). Порция сяке авокадо маки – 34 100 руб.

Цімох Акудовіч: «Усе праязджаюць каля гэтай вежы, усе яе бачаць, але рэдка хто там спыняецца. Раю прагуляцца ад вежы да карпусоў чыгуначнага шпіталя XIX стагоддзя. Вежа таксама зроблена вельмі цікава, у тыя часы было модна ўпрыгожваць не толькі дамы, але і тэхнічныя аб’екты, увогуле да будынкаў тады ставіліся больш адказна. У Панікоўскім скверы, там, дзе цяпер фантан з хлопчыкам і лебедзем, стаяла такая ж вежа, яшчэ пасля вайны, ёсць адпаведныя фотаздымкі. Але яе знеслі. А гэтая пакуль што захавалася».

Цімох Акудовіч: «Сярод турыстаў-замежнікаў інтарэсу да такіх аб’ектаў, відавочна, няма. А вось з боку мінчукоў цікавасць да свайго горада ёсць. Вопыт «Фэста экскурсаводаў» паказвае, што людзі з задавальненнем ідуць на экскурсіі, з радасцю слухаюць гісторыі нават пра самыя банальныя месцы і знаходзяць для сябе нешта новае. Мне здаецца, людзі ўжо паверылі, што Мінск можа здзівіць нават мясцовага жыхара».