«У меня дома интернет уже 15 лет». Знакомьтесь с самым модным и спортивным пенсионером, которому сейчас 80 лет

«У меня дома интернет уже 15 лет». Знакомьтесь с самым модным и спортивным пенсионером, которому сейчас ...
В рубрике «Рекорды Куфара» мы расскажем про самых выдающихся людей и их самые выдающиеся достижения. Сегодня поговорили с наиболее пожилым участником полумарафона о популярности, активной жизни и скандальном прошлом.

В рубрике «Рекорды Куфара» мы расскажем про самых выдающихся людей и их самые выдающиеся достижения. Сегодня поговорили с наиболее пожилым участником полумарафона о популярности, активной жизни и скандальном прошлом.

Андрея Павловича Караленко до недавнего времени минчане знали как самого пожилого участника минского полумарафона: он за час пробежал 10 километров. Несколько недель назад Андрей Павлович решил примерить новое амплуа и стал героем фотосессии об активных пенсионерах, которая привела в восторг как минимум наших читателей. Теперь он попадет в онлайн-книгу «Рекордов Куфара»

Сейчас Андрей Павлович не то чтобы сильно, но все же занятoй человек: например, в день нашей встречи ему нужно было попасть к доктору и забрать свой новый слуховой аппарат. А вечером он должен был быть на церемонии награждения победителей конкурса fashion-фотографии «Golden Беларусь», организованного Альфа-Банком. Если учесть дорогу из Жодино и назад, где живет наш герой, то весь день у него действитeльно расписан. Тем не менее мы выпросили у Андрея Павловича несколько часов для встречи, организовать которую помогла его супруга и ангел-хранитель Галина Васильевна.

Нет, Галина Васильевна не снималась с Андреем Павловичем в той самой фотосессии. Но она была его музой.

– Я амаль не чую, сляпы на адно вока. Канешне, гэта ўсё мінусы, але ногі ходзяць, галава не зусім здурнела, – смеется марафонец. – Яна ніколі не была разумная, але ж бачыш: жонка ёсць, і дзеці харошыя.

– Як вы пачалі бегаць?

– Увогуле, гэта было выпадкова. Сабачка ў мяне быў, я з ім бегаў. А ён быў такі шустры, па кустах бегаў, я – за ім. І бегаў я ў сяржанцкіх ботах. Потым мой сабачка памёр, і я стаў бегаць адзін.

Аднойчы, калі быў на прабежцы, сустрэў свайго аднакашніка з БЕЛАЗа. Ён раніцай дзесьці з-пад Смалявіч ужо вяртаўся. Пагаварылі мы. Ён і кажа: “Чаго ты адзін бегаеш? У нас на БЕЛАЗе ёсць група, мы ездзім нават у Маскву. Прыходзь да нас”. Tак я запісаўся і стаў бегаць з 2003 года. Па стажы я самы юны. І самы слабы фізічна. Вось такая гісторыя.  

– А як вы даведаліся пра паўмарафон?

– У мяне выхад у інтэрнэт ужо пятнаццаць гадоў ёсць. Так што я ўсё гэта там даглядаю. І ў мяне ж сябры ёсць. У нас у Жодзіна была некалі такая добрая марафонская група. Зараз нас мала засталося, на жаль. Мы чытаем розныя звесткі ў інтэрнэце і адзін аднаму паведамляем. Але часцей за ўсё яны да мяне прыходзяць, і мы ўсё глядзім у інтэрнэце разам.

– Не цяжка зараз было бегчы?

– Зараз – цяжка. Я стары. Бегаю, толькі калі цёпла.

Андрей Павлович в молодости занимался спортом – «нядрэнна бегаў на лыжах». Но не все время, только до одного случая:

– Зіма 1972 года была маласнежная і вельмі суворая. Я прабег тры кіламетры. Некалькі секунд не хапіла на трэці разрад. Я прыбег на фініш, узяў свой фотаапарат і пачаў фатаграфаваць тых, хто яшчэ бяжыць. А паліто не апрануў. Разумееце? Вось пасля гэтага я больш ні разу не стаў на лыжы.

У Андрея Павловича очень четкая гражданская позиция: он всю жизнь ненавидел несправедливость.

Именно участие в полумарафоне принесло пенсионеру знакомство с фотографами Канаплевым и Лейдик, которые позвали его в фотопроект. Андрей Павлович без сомнений согласился.

– Па-першае, я авантурыст. І лічу, што я авантурыст у добрым сэнсе. Таму мне проста цікава ўдзельнічаць у такіх эксперыментах. Мне цікава там быць. І ўвогуле, людзі, звязаныя з мастацтвам, мне заўсёды былі цікавыя. Гэта людзі асобыя.

– Зараз пачуваецеся зоркай?

– Да ну, не кажы так! – смяецца пенсіянер. – Мяне праславілі. І гэта не першы раз. Нехта мяне сфатаграфаваў у лампасах бела-чырвона-белых, калі я марафон бег. Гэта сенсацыя была. А потым мяне лавіла міліцыя, запіралі ў РАУС. Я сам з такіх жулікаў. Я бы сам таксама рад быў лавіць з такой фотакамерай, але ў мяне толькі партрэтны аб’ектыў.

Андрей Павлович признается, что фотография – одно из его главных увлечений уже очень давно: с седьмого класса. А ведь сейчас ему восемьдесят лет!

– У інстытуце ў мяне не было свайго фотаапарата, і я тры-чатыры гады браў казённы “Кіеў”, а летам здаваў назад, была такая магчымасць. А потым я паехаў на працу і купіў сабе “Зеніт”. З тых пор, куды б я ні ехаў, куды б ні ішоў, у мяне фотаапарат у сумцы. Хваліцца не магу, але адна фатаграфія была ў “Літаратурнай газеце”. Савецкая “Літаратурная газета” была самая-самая. І адзін здымак быў у “Камсамольскай праўдзе”, якая тады выдавалася тыражом у дваццаць два мільёны.

Зараз дома ў мяне мяшок негатываў. Літаральна мяшок. Здымкі звязаны там з гуртком, у якім я працаваў. Там і дзеці, і быт, і праца. Былі і ўтылітарныя здымкі. Я ездіў у кар’еры і здымаў аўтамабілі. Фатаграфаваў, што зламалася. Я дваццаць шэсць гадоў працаваў кіраўніком гуртка фатаграфіі на Станцыі юных тэхнікаў. Ты ведеш, што гэта такое?

– Не-а.

– Ну, бачыш. Вы, маладыя, не ведаеце, што гэта. Гэта пры гарана была такая арганізацыя, у якой было шмат розных гурткоў. Хто чым займаўся. І 26 гадоў я там вёў фотагурток і працаваў яшчэ на БЕЛАЗе. Я скончыў БПІ, па спецыяльнасці – інжэнер-механік. На БЕЛАЗе займаўся тым, што пісаў кніжкі, якія называюцца “Руководство эксплуатации автомобилей”. Я адначасова быў і рэдактарам, і пісьменнікам. Гэта інжынерная работа. Калі ты не будзеш ведаць каробку перадач, што ты напішаш?

Андрей Павлович с женой купили ему новый слуховой аппарат.

Хотя написание мануалов не особо интересовало Андрея Павловича. То ли дело журналистика, да еще «скандальная».

– Два мае артыкулы ў “Камсамольскай праўдзе” паднялі на ногі ўвесь СССР. Было такое. Першы – “падвальны” артыкул. Падвал у “Камсамолцы” – гэта вельмі сур’ёзна. Напісаў аб тым, што мы можам загнуцца ад таго, што ў нас гробяць людзей і тэхнічны прарыў.

Другі артыкул надрукавалі “Ізвесція” – пасля яго быў прыняты ўказ “Аб барацьбе з п’янствам і хуліганствам”. А па першым артыкуле было прынята пастанаўленне ЦК КПСС. Вось так я праславіўся. А потым мне “Камсамольская праўда” заказала нарыс “Інжынер” да 50-годдзя Вялікай Кастрычніцкай сацыялістычнай рэвалюцыі ў рубрыцы “Сацыяльны партрэт”. Гэта вельмі адказная работа была – і я з ёй справіўся. Пасля двух скандалаў я напісаў насамрэч добры нарыс, але мне ўсё роўна скандалы гэтыя не даравалі.

Честно говоря, мы давно не встречали такой милой парочки.

– А якімі дасягеннямі ў асабістым жыцці ганарыцеся?

– Тут многа нюансаў, брат ты мой. Мне 80 гадоў. У тых, хто столькі пражыў, многа-многа ўсялякага ў галаве – што ён думаў, рабіў, за што змагаўся.

У мяне быў адзін мінус – я ўсё жыццё дабіваўся справядлівасці і чэснасці. Гэта вельмі вялікі мінус для чалавека. Яго будуць заўсёды біць за гэта. Я гаварыў праўду, якую ведаў і бачыў. І шукаў тую праўду, якую ад мяне хавалі. Гэта небяспечная работа. Таму, як толькі мне споўніўся 61 год, мяне выгналі з завода на пенсію. А я жывы і яшчэ працую. І нават бегаю. І публікую артыкулы, фотарэпартажы на сайце “RetroПогляд”.

Галина Васильевна подтверждает: муж пишет много и интересно. Но на вопрос о выпуске своей книги пенсионер отвечает твердым “не!”, хоть и признается, что писать ему на самом деле нравится.

– У мяне ёсць сюжэты настолькі ашаламляльныя, што і паверыць немагчыма. Рэальнае жыццё, я не выдумаў нічога. Пачытайце, калі магчыма будзе, аповесць Быкава “Круглянскі мост”. У мяне ёсць сюжэт жыццёвы, які яго пераўзыходзіць.

А дать совет, как нам, молодым, сохранить в себе до старости авантюризм, Андрей Павлович отказался – говорит, что и своим детям не все мог объяснить.

– Даваць парады лёгка. А жыццё часам складваецца так, што спачатку трэба выжыць. У вайну былі выпадкі, калі людзі літаральна выходзілі жывымі з агню і гінулі пад чыстым небам. Галоўнае – у жыцці быць чалавекам.

Организатором проекта выступает Куфар, крупнейшая площадка объявлений в Беларуси, которая намерена отмечать уникальные достижения увлеченных белорусов.

После интервью за Андреем Павловичем и его женой заехал фотограф Женя Канаплев, и они поехали получать награду за свой фотопроект.

Еще по этой теме:
Фотографы сделали fashion-проект об активных пенсионерах
«В тапках таких только по даче ходить». Минские пенсионерки обсуждают модные луки молодых минчан
«Никакого однообразия!» Инструктор показывает комплексы упражнений для интенсивных тренировок

Перепечатка материалов CityDog.by возможна только с письменного разрешения редакции. Подробности здесь.

   Фото: CityDog.by, Юля Лейдик и Женя Канаплев.

ООО «Сетте Студия», УНП 192409356

поделиться