Луки последних летних дней: «Очень удобное платье, в нем даже можно бегать»

– Кашуля гэта – Zara, я была ў сястры ў Брытаніі, там яе і ўбачыла, але пашкадавала грошы. Але праз месяц сястра прылятала ў Мінск, і я яе папрасіла: “Калі ласка, набудзь гэту кашулю, не магу без яе”. На вуліцы робяць кампліменты, часам пытаюцца, ці сама вышывала: калі адказваю, што гэта Zara, вельмі здзіўляюцца.

Катя

– Это платье купила во Львове на улице братьев Рогатинцев, интересный магазин украинской дизайнерской одежды. На него обращают внимание на улице: думают, что такой широкий карман, а это не карман, а обманка, там дырка. Очень удобное платье, в нем даже можно бегать.

Полина

– Я всю жизнь провела в фольклоре, этим живу. Я так могу спокойно ходить по городу – без шляпы, правда. На фестиваль надела эту кофту, потому что она, по-моему, подходит. А купила в магазине Oodji. 

Катерина

– Моя кофточка подошла под тему этого фестиваля. В городе, конечно, тоже ношу, и люди спокойно реагируют.

Кацярына

– Гэту вышыванку я вельмі люблю, апошнія цёплыя дні, апранула сюды, тут прыемны настрой, і мне хацелася быць частачкай усяго.

Набыла яе ў Львове ў краме ручных вырабаў, тут такія ягадкі, іх любяць украінцы. А джынсы, мне падаецца, вельмі пасуюць сюды. У горадзе тая рэакцыя, якая чакалася: яна ёсць, станоўчая вельмі. Вышыванка любая – што з арнаментам, што з узорамі – яшчэ даволі незвычайная рэч у нас, але эстэтычна яна падабаецца людзям.

Алина

– Я люблю белорусскую культуру и восточные танцы, поэтому мой выбор одежды на сегодня – что-то среднее между этими стилями. Юбку и топ я купила на сайте Lamoda. Обычно в этой юбке только на фестивали хожу.

Паліна

– Гэту майку я раніцай апранула, таму што яна пасуе, а спадніцу набыла на кірмашы, які адбываўся ў апошнія выхадныя лета, у яе няма лэйбла.

Татьяна

– Выбрала одежду из традиционных льна и хлопка, дома ничего с орнаментами не было, поэтому именно это. И еще соломенное украшение на голову.

Вераніка

– Набыла ў Польшчы гэту сукенку. Калі па вуліцах хадзіць, людзі асаблівым чынам не рэагуюць, вы першы падышлі. А яшчэ ў гэты вобраз на фэсце я б дадала крыху жывых кветак у валасы. 

Наста

– Я спявала ў калектыве “Мярэжа” на сцэне, і ў мяне быў поўны строй, а зараз больш стылізацыя: на мне андарак, якому шмат гадоў, аўтэнтычная кашуля. Але я так крыху па-гарадскому зрабіла, каб не вельмі пужаць людзей, быць прасцей.

Бывае настрой, калі апранаю і на вуліцу. Людзі рэагуюць звычайна на арнамент, на фартух – на тое, што зараз не апранаюць. Косяцца – ведаеце, у нас вельмі часта менавіта косяцца на цябе. А калі апранаеш нешта наверх, не паказваеш кашулю, спадніца не вельмі доўгая, тады людзі нармальна рэагуюць.

З абуткам толькі складана – ён з натуральнай скуры, па асфальце не паходзіш доўга – ён жа сціраецца. І, спадзяюся, сёння не пойдзе дождж, каб не вымаклі ногі.

Анджэліна

– Гэта наша сямейная сукенка, раней у ёй хадзіла мая маці. Бывае, хаджу па горадзе. Напрыклад, была ў ёй на дыпломнай працы сваёй у глебаўцы. Дома яшчэ крыху нацыянальных строяў ёсць, але гэта сукенка самая любімая.

Раиса

– Я работаю в немецкой компании, которая строит заводы и сейчас в Туркменистане реализует проект. В Туркменистане очень дорожат своей культурой, и я очень прониклась их колоритом. Мне захотелось частичку культуры перенести на себя, и вот я в Ашхабаде пошила это платье. Цены там невысокие, многие женщины вышивают. Я была в нем на некоторых торжественных туркменских мероприятиях, но на работу хожу более официально, конечно.

Очень рада, что невестка пригласила сходить на «Камяніцу», как раз платье надела.

Яна

– Сукенка з крамы Burvin на Маркса. Я яшчэ напачатку лета яе набыла і думала пра “Камяніцу”. Я звычайна выгульваю тут вопратку. Вось бабуліну вышыванку аднойчы апранула, потым сама нашывала на звычайную кашулю, атрымалася такая самаробная вышыванка. Часам па горадзе хаджу ў сукенцы, людзі спакойна глядзяць, а каштавала яна, здаецца, 180 рублёў.

Вольга

– Вопратку гэту я набывала ўжо даўно з рук на Second.by. Усё было задарма, толькі за перасылку заплаціла. Па горадзе так часта хаджу. Мне падабаецца гэты фестываль, у яго своеасаблівы настрой, шмат свабоднай прасторы, і таму я заўсёды знаходжу тут унутраную гармонію. А гэта, канешне, праяўляецца і ў адзенні.

А чаму чырвоны? Я не камуністка, для мяне гэта колер чагосьці жывога. Да таго ж захацелася апрануць менавіта гэту спадніцу.

Вольга

– Сукенка мая са Львова, каштавала 100 даляраў. Для сукенкі шмат, але, улічваючы вялікую працу, нармальна. Я хадзіла так па горадзе, людзі вельмі пазітыўна ставяцца – больш знаёмяцца, чым звычайна. Так, мне гэта падабаецца.