Вместе с Лидским квасом, который запустил конкурс для тех, кто интересуется историей своей семьи, поговорили с необычным минчанином. Он нашел более 6500 своих родственников и узнал о них такое, из-за чего иногда не может спокойно спать.
Как он нашел 6,5 тыс. своих родственников: «Пасля таго як вы пабылі на могілках, шлях толькі адзін – у гістарычны архіў»
Павал Хадзінскі
фатограф
– Гэта адкрыццё не дазволіла мне заснуць у першую ноч і стала самым топавым на дадзены момант у радаводзе, – признается Павел Ходинский, начиная разговор с интриги. – Аказалася, што нацыянальны герой Беларусі, Польшчы і ЗША Тадэвуш Касцюшка даводзіцца мне чацвераюрадным прапрапрапрапрапрадзедам.
Адзін з родаў па лініі маёй бабулі Раісы Сямёнаўны Хадзінскай (Галіноўскай) узыходзіць да Антонія Жардзецкага, жонкай якога была Канстанцыя Касцюшка: вось яна і стала «ключыкам» да майго адкрыцця. Бо яе пляменнік Людвік – бацька Тадэвуша Касцюшкі. Трэба прызнацца, пасля такой навіны бутэлька віна за ноч скончылася хутка.
Цікава, ці можна вярнуць дом, у якім меркавана нарадзіўся Тадэвуш Касцюшка, у сям’ю? (Смеется.)
Историей семьи Павел заинтересовался лет в 14 после похода на деревенское кладбище, где увидел могилу со своим именем и фамилией: Павел Ходинский. Оказалось, тезка был троюродным братом его деда и погиб в 1944-м. Собственно, после такой незабываемой «встречи» Паша и решил составить родословную.
Для начала покопался в документах и фотографиях из семейного архива. Затем расспросил бабушку и дедушку – оказалось, что верить на слово старшим не стоит, лучше все проверять.
Тогда Павел еще раз сходил на кладбище: на могилах родственников можно найти уйму информации. Например, полные имена и отчества, даты рождения и смерти. Но бывают и исключения.
– Аднойчы на радавых могілках у вёсцы Новы Двор пад Мінскам я заўважыў помнік Алене Паўлаўне Хадзінскай (Русановіч). На ім быў пазначаны толькі год нараджэння – 1924, а вось года смерці не было. Тады я падумаў, што яго альбо забылі, альбо ён з часам сцёрся.
Наколькі ж я здзівіўся праз гады два, калі даведаўся, што Алена Паўлаўна жывая! Зараз ёй 96. Справа ў тым, што яна вырашыла загадзя паставіць сабе помнік, калі ў 2006-м памёр яе муж Ілля Хадзінскі.
«Пасля таго як вы пабылі на могілках, шлях толькі адзін – у гістарычны архіў», – уверен Паша, который так и сделал. Там в зависимости от места жительства предков можно найти необходимые документы. Правда, минчанам разрешено заказывать по 5 дел в три-четыре недели, жителям других городов – практически без ограничений.
Еще в архиве Минска нельзя самостоятельно фотографировать документы – за это вас могут оттуда выгнать на год.
– Зараз наведваць архівы забаронена, таму пакуль знайсці новыя звесткі складана, – отмечает Павел. – Але «цішыня» ў пошуках бывае не толькі падчас пандэміі. Патрэбен час, каб нешта даведацца, і я заўжды рады выдаткаваць яго на працу з радаводам.
Итог: родословная до 1450 года и более 6500 родственников, из которых в живых – более тысячи человек. Кстати, чтобы распечатать родословную, нужно больше 100 листов формата А1.
Зачем все это нужно: «Феліцыяна, Петрунэла, Люкарда, Даміцэля. Калі ў мяне будуць дзеці, абавязкова назаву іх адным з гэтых імён»
На вопрос о том, зачем нужны эти кропотливые архивные поиски, Павел отвечает просто: «Гэта цікава». Так, в 600-летней истории своей семьи он откопал много любопытных фактов.
– Адзін з іх звязаны з лаўрэатам Нобелеўскай прэміі па хіміі 1956 года Мікалаем Сямёнавым. Яго першая жонка Марыя Ісідараўна Барэйша (па першым мужы – Лівяроўская) – мая адзінаццаціюрадная прабабуля, прафесарка філалогіі, якая ведала 17 моў.
З Мікалаем яны пазнаёміліся на літаратурнай вечарыне, і, нягледзячы на вялікую розніцу ва ўзросце (Марыя была старэйшая на 17 гадоў), у іх узнікла каханне. Але ненадоўга: жанчына памерла адносна маладой ад празмернай дозы апраменьвання, якую атрымала пры лячэнні ад раку.
Праз год пасля яе смерці будучы нобелеўскі лаўрэат узяў у жонкі пляменніцу Марыі – маю дванаццаціюрадную бабулю Наталлю Мікалаеўну Бурцаву. У іх было двое дзяцей, аднак на 75-м годзе навуковец знайшоў больш маладую жонку з ліку сваіх асістэнтак.
Хватает в родословной не только любопытных фактов, но и необычных имен. «У мінулыя часы яны былі рэдкімі і вельмі крутымі. Так, сярод цікавых у гісторыі маёй сям’і – Феліцыяна, Петрунэла, Люкарда, Даміцэля. Калі ў мяне будуць дзеці, абавязкова назаву іх адным з гэтых імён», – признается Паша.
Хотите уникальное фамильное древо с описанием истории вашей семьи?
Тогда примите участие в конкурсе от Лидского кваса! Для этого вам необходимо оставить заявку. В ней нужно рассказать о своей семье, вспомнив самые яркие, необычные или смешные истории. Авторы 10 самых вдохновляющих рассказов получат уникальное генеалогическое древо своей семьи – его бренд создаст совместно с историками Национального архива. Заявки принимаются до 31 августа.
Почему много родственников – это классно: «Радавацца таму, што ў вас аднолькава закручваюцца валасы»
Еще одна причина, по которой Павлу нравится заниматься родословной своей семьи, – это люди. Пожалуй, практически обо всех из 6500+ знает многое, но пока больше всего рад открытию, связанному с Тадеушем Костюшко. Шутит, что сейчас стало еще приятнее видеть лучшего друга его предка Томаса Джефферсона на двухдолларовых банкнотах.
Кроме Паши, историей семьи интересуются и другие его родственники. Так, три года назад он познакомился со своими десятиюродными братьями Иваном и Максимом Ходинскими, с которыми вместе искал около Вилейки деревню, откуда были родом их предки.
– Мы да такой ступені супалі ў розных поглядах, што гэта прывяло да сяброўства, а не фармальнага сваяцтва. Таму шмат сваякоў – гэта класна. Ёсць з кім весці цікавыя пошукі, піць самагон, гатаваць мяса і ўяўляць, як жылі вашы продкі ў ВКЛ. Або разам радавацца таму, што ў вас аднолькава закручваюцца валасы (смяецца).
Кроме Ивана и Максима, Паша смог найти через соцсети и потомков других братьев Ходинских, которые вместе с семьями по своей воле переехали в 1902 году в Сибирь и основали там белорусское поселение Александровка (Омская область).
Всего их тогда было десять человек, а за 117 лет стало 200! Паша отмечает, что они были рады узнать о своих корнях. А одна из его новых родственниц написала, что ее 80-летняя мама плакала, когда ей рассказывали историю семьи.
– Дзеля такога варта займацца, безумоўна. І я заўважаю вялікую цікавасць да гісторыі роду як сярод сям’і, так і сярод сяброў, з якімі часам таксама выяўляюцца патэнцыйныя сямейныя сувязі ў папярэдніх пакаленнях.
– Праца над радаводам дапамагае і развівацца. Бо ты даследуеш не толькі тое, хто каго нарадзіў, але і абставіны, сацыяльныя і палітычныя асаблівасці жыцця тваіх продкаў, тое, што магло на яго ўплываць. Таму цікавым становіцца і звычайны дзень селяніна, які жыў, напрыклад, у XVI стагоддзі.
Абавязкова буду працягваць пошукі і далей, хачу зацікавіць імі як мага больш сваякоў. А яшчэ ў мяне ёсць мара зрабіць вечарыну і запрасіць на яе ўсіх жывых прадстаўнікоў дрэва – а гэта больш за 1200 чалавек. Раздаць ім карткі ўдзельнікаў і нейкія памяткі, каб у кожнага былі звесткі, хто каму кім прыходзіцца.
Перепечатка материалов CityDog.by возможна только с письменного разрешения редакции. Подробности здесь.
Фото: из архива героя публикации.
ООО «Пиар Куб», УНП 192452588