Беларуска Валерыя ў сваёй творчасці аб’яднала два напрамкі – тэкстыль і каліграфію. А ўсе новыя ідэі яна рэалізуе, ствараючы дываны, люстэркі, аксесуары. Пагутарылі з дзяўчынай пра яе працы і пра тое, як яна стала займацца тым, чым займаецца цяпер.
– Валерыя, раскажыце, як вы прыйшлі да таго, чым цяпер займаецеся.
– Мае захапленні ў мастацтве цесна звязаны з маёй спецыяльнасцю – дызайнерка тэкстыльных вырабаў. Я вучылася ў Віцебскім тэхналагічным універсітэце, пасля ўніверсітэта была адпрацоўка ў Брэсце на дывановым камбінаце, падчас якой я малявала дызайны дываноў. Да гэтага часу, калі заходжу ва ўнівермаг, магу ўбачыць малюнкі сваіх дываноў.
Але ўвогуле, колькі сябе памятаю, я ўвесь час малявала: з 12 гадоў пайшла ў мастацкую школу, і да сённяшняга дня творчасць для мяне – сэнс, крыніца і магчымасць ствараць і рэалізоўваць свае ідэі.
– Можа, у вашай сям’і былі творчыя людзі, у якіх вы вучыліся ці якімі натхняліся?
– Мой тата быў для мяне і галоўным крытыкам, і падтрымкай у маім маляванні. У юнацтве ён размалёўваў школьныя сшыткі смешнымі тварыкамі і партрэтамі настаўнікаў, пасля ляпіў і выразаў па дрэве. Не ведаю, адкуль гэта ў яго, але ў яго вельмі добра атрымлівалася. Памятаю яшчэ, як у дзяцінстве мы разам з ім ляпілі з пластыкі гаршчок для кактуса ў выглядзе галавы нейкага бармалея з вялікім вухам і носам. Выйшла класна.
– А калі і з чаго пачаўся шлях у каліграфіі?
– Каліграфіяй я стала займацца зусім выпадкова 7 гадоў таму. Цяпер ужо цяжка ўспомніць, як усё пачыналася. У мяне былі знаёмыя, якім перыядычна трэба было адмалёўваць розныя прынты, надпісы, але гэта было больш пра летэрынг. Розніца ў тым, што каліграфія – гэта мастацтва пісання, якое не патрабуе, не церпіць выпраўленняў і дапрацовак: за некалькі рухаў пяра мы пішам літару, слова. А ў летэрынгу можна ўвесь час змяняць форму літар, маляваць літары, ляпіць, вышываць і гэтак далей.
Увогуле паступова я стала цікавіцца гэтай тэмай, даведалася пра каліграфію і стала спрабаваць розныя інструменты, якія на той час было цяжка купіць, – даводзілася падоўгу чакаць дастаўкі.
Гэта быў такі цікавы і займальны шлях вывучэння каліграфіі – у сваё задавальненне і без спешкі. І вось так самастойна я стала пісаць, спрабаваць розныя почыркі, чытаць літаратуру. Мяне больш цікавілі шырокія прылады для працы – пэндзаль, пёры, маркеры, таму што я бачыла магчымасці іх ужывання ў сваіх працах, маштаб.
– Каліграфіі можа навучыцца кожны ці ўсё ж такі патрэбна здольнасці да малявання?
– Каліграфіі можа навучыцца кожны, але ў кожнага працэс навучання зойме свой час. Патрэбна практыка і захопленасць працэсам, інструмент, які спадабаецца. А далей вас ужо не спыніць.
Я хачу, каб як мага больш людзей ведалі пра каліграфію і хаця б раз паспрабавалі напісаць пяром ці пэндзлем. Гэта цікавыя адчуванні, свайго роду медытацыя: так засяроджана і ў той жа час непрыкметна пралятае час, і ты паглыбленая думкамі толькі ў гэты працэс, цалкам пераключаешся і расслабляешся.
Памятаю свае першыя працы – гэта былі палотны з такой складанай абстрактнай маляўнічай тэкстурай і грубымі рыскамі пэндзлем. Пасля стала больш эксперыментаваць са сваім стылем, пачала пісаць тэксты ў аўтарскім выкананні літар, спрабаваць прымяняць гэта ў тэкстылі, друкаваць, распісваць тканіны, шыць вырабы.
– А якія працы ствараеце цяпер? Я бачыла ў вас на старонцы і сумкі, і люстэркі, і дываны…
– Мне падабаецца ўсё прапускаць праз рукі, ствараць рукамі. Мяне натхняе і сам працэс стварэння рукамі, і матэрыял. Гэта такі яшчэ ўнутраны выклік сабе, цікавасць паспрабаваць сябе ў новым.
Я люблю і ўвесь час нашу заплечнікі, і неяк раз мне прыйшла думка: а чаму б не зрабіць заплечнікі з уласнай каліграфіяй? Так з’явілася невялікая калекцыя рукзакоў сумесна з дызайнерам.
А два гады таму з’явіліся дываны. Першапачаткова была ідэя: «А што, калі натхніцца ўласнай каліграфіяй і зрабіць дыван? Як гэта будзе выглядаць?» Пачынала са стварэння цалкам ручных дываноў іголкай, а цяпер у працы тафтынг-дываны, якія я ствараю з дапамогай спецыяльнага пісталета. Дзякуючы гэтаму працэс, у які ўваходзіць апрацоўка дывана, стрыжка, адмалёўка эскіза, паскорыўся.
Наогул свае дываны я бачу хутчэй як карціны, якія вісяць на сцяне і дапаўняюць частку інтэр’ера. Таму гэта гісторыя для мяне цяпер – пра матэрыял, пра дызайн, пра магчымасць напісаць каліграфію не пяром, а ніткамі, пра энергію і працэс.
Але я не спыняю сябе і працягваю эксперыментаваць з матэрыяламі. Пасля дываноў з’явілася ідэя ствараць люстэркі, а цяпер яшчэ спрабую рабіць аб’ёмныя 3D-аб’екты з тэкстылю. Таксама ёсць ідэя стварыць невялікую калекцыю дываноў, а калі ўсё складзецца, то аформіць гэта ў выставачны праект.
– Вы прадаяце свае працы?
– Так, я прадаю свае працы і бяру на замову працы ў аўтарскім выкананні. Каштаваць праца будзе ад 100$ – усё залежыць ад таго, наколькі складаны малюнак, і ад памеру самой працы.
Але заказаў на выраб дываноў у мяне яшчэ не было – спадзяюся, што ў хуткім часе з’явіцца цікавы праект. Мне падабаецца ўвасабляць сваё бачанне, досвед і задачы кліента; важна, калі мне давяраюць. У такім тандэме мне камфортна і цікава працаваць.
– А ці ўдзельнічалі ў нейкіх выставах ці калабарацыях?
– Так, былі калабарацыі з беларускімі брэндамі адзення і аксесуараў, роспіс сцен і падлогі ў інтэр’еры. Я атрымліваю велізарнае задавальненне, калі адкрываю і спрабую для сябе новае. Часам гэта няпроста, вельмі адказна, бо заўсёды нешта можа пайсці не так.
У мяне так было з роспісам падлогі: я вельмі перажывала, бо раней ніколі не распісвала падлогу, яшчэ і матэрыялы былі спецыфічныя. Але мая дапытлівасць і зацікаўленасць узялі верх. А калі ты бачыш вынік, рэакцыю замоўца, яго вочы, то ўсе страхі сыходзяць і з’яўляецца жаданне паспрабаваць яшчэ раз.
Перадрук матэрыялаў CityDog.io магчымы толькі з пісьмовага дазволу рэдакцыі. Падрабязнасці тут.
Фота: архіў гераіні.
